පරම්පරාවක අහිමි වූ උරුමය රකින්නී...

මොරටුව පරණ පාරේ එමෙස් සිනමා ශාලාව ඉදිරියෙන් වැටුණු පාරේ අයිනක දුප්පත් ලෑලි තට්ටුවක කීර වෙළදාම් කරමින් හිටිය මහලු ආච්චි කෙනෙක් ළග බයික් එක නතර වුණේ අහම්බෙන් වගේ. අපේ පාරම්පරික තාක්ෂණික පරස්පරතාවයන් පසෙකට වීසි කරදමමින්, ඒ වගේ්ම මාව ප්‍රමුදිත කරමින් ඈ ජංගම දුරකථනයක්  කණ තබාගෙන හුන්නා.

මා යතුරු පැදියෙන් බැස ඈ වෙත  වඩාත් ළං වුණේ ඇයගේ සංවාදය තේරුම් ගැනීමේ අරමුණෙන්.
" පුතේ කීර ඔක්කොම වගේ ඉවරයි.මිටි පහ පහ වගේ දාලා විජහට එවපන්කො පුතේ"

ආච්චි ඇණවුම් කරන්නේ මොබයිල් දුරකතනයෙන් .ඉබි ගමනින් පරිවර්තනය වෙමින් තිබුනු අපේ සමාජය මොබයිල් දුරකථන යේ ආගමනයත් සමගින් විදුලි වේගයෙන් වෙනස් වෙන්නට පටන් ගත්තා.තරුණ පරම්පරාව මේ සීග්‍ර වෙනස්වීමට  ඔරොත්තු දෙමින් මොබයිල් දුරකථනය සුවච කීකරු මෙවලමක් බවට පත්කරගත් නමුත් අපේ වැඩිහිටි පරම්පරාවට ඊට ඔරොත්තු  දෙන ලෙස හැඩගැසීම දුෂ්කර කාර්යයක් වූවා .නමුත් අනුවර්තනය වීමේ දක්ෂයින් ,නූතන නවීන සමාජයට උවමනා ලෙසට හැඩගැසෙන්නට අපොහොසත් වූවහොත් තමන් පරාජයට පත්වන බැව් අවබෝධ කරගෙන නවීන තාක්ෂණික මෙවලම් හැසිරවීමට ඉගෙන ගත්තා .

මොරටුවේ කීර විකුණන  මේ ආච්ච් අම්මාත් එවැන්නියක්.මෙවැනි ගැහැණුන් සහ මිනිසුන් දකින සෑම අවස්ථාවකම මගේ හදවත තුළ ඔවුන් ගැන උපදින්නේ අපමණ ගෞරවයක්.පරම්පරාවන් දෙකක පරතරය යා කරගත් ඔවුන්ට අපේ ගෞරවය හිමිවිය යුතුමයි