Showing posts with label අත්දැකීම්. Show all posts
Showing posts with label අත්දැකීම්. Show all posts

2016/06/07

කන්නගී පුරාවෘත්තය සිනමා ඇදහිල්ලක අත්දැකීමක වේශයෙන්

මෙරට මහා සමාජයේ ප‍්‍රචලිත, ජනගත අදැැහිල්ලක් වශයෙන් පත්තිනි අදැැහිල්ල අපට බොහෝ සෙයින් සමීපය.පත්තිනි මෑණියන් වෙනුවෙන් සිදුකෙරෙන නොයේක් පන්නයේ කිරිදානයන් , ශාන්ති කර්ම මුළු ලංකාව පුරාම නොයේක් වේශයෙන් සිදුකෙරෙයි.මේ කතාබහ පත්තිනි මෑණියන් ගැන නොව පත්තිනි මෑණියන් විලසින් දේවත්වයට පත්වූ සාමාන්‍ය කාන්තාවක වූ කන්නගී ගැනය.අතිමහත් වූ පතිභක්තියෙන් යුක්තව තම සැමියා කෙරෙහි වූ අසීමිත පේ‍්‍රමයෙන්, බලපරාක‍්‍රමයෙන් පිරුපුන් මහා පඩි අධිරාජ්‍යයාට විරුද්ධව යුක්තිය ඉල්ලා හැඩූ කන්නගී ගේ සිනමා සම්ප‍්‍රාප්තිය වන ‘පත්තිනි’ චිත‍්‍රපටය පිළිබඳව යි. මෙරට සම්මානනීය සිනමාකරුවෙක් වන සුනිල් ආරියරත්නයන්ගේ නවතම සිනමා නිර්මාණය වන ‘පත්තිනි ’ පිළිබඳව සංවාද සම්මුඛ වන්නට සුනිල් ආරියරත්නයන්ට රතු රජරට වෙනුවෙන් අපි ආරාධනා කර සිටියෙමු.

රතු රජරට

පත්තිනි සංකල්පය අපේ ජන සමාජයට මහා බලපෑමක් කරන, සමීප ජන අදැැහිල්ලක් වුවත් , පත්තිනි මෑණියන් බවට රූපාවතරණය වූ කන්නගී සහ ඇයගේ කතාව අපට තරමක් ආගන්තුකයි.පත්තිනි මෑණියන් පිළිබඳව පවතින මහා සමාජයේ භක්තිමත් බාවය කන්නගී ගේ කතාව වශයෙන් සිනමාවට නැගීමට ඔබ නිර්භීත වන්නේ ඇයි....?

සුනිල් ආරියරත්න

අපේ ජනප‍්‍රවාදගත දේව මණ්ඩලයේ සිටින ප‍්‍රබලම කාන්තා දෙවගන වන්නේ පත්තිනි මෑණියන්.පත්තිනි මෑණියන්ගේ සංකල්පය කෙතරම් සමාජගත වෙලා තිබෙනවාද කියනවා නම් අං කෙළිය, පොල් කෙළිය, වැල් කෙළිය, අම්මාවරුන්ගේ දාන, කිරි දානයන් ආදී වශයෙන් පුද පූජා රාශියක් පත්තිනි මෑණියන්ගේ ඇදැැහිල්ලට සම්බන්ධ වෙනවා.ඒ විතරක් නෙමෙයි අපට දකුණු පළාතේ දකින්නට පුළුවන් වන ගම්මඩු ශාන්ති කර්මයන් වෙන් වන්නේත් පත්තිනි මෑණියන් වෙනුවෙන්. තව දුරටත් ගත්තොත් ජනප‍්‍රවාදය ඇතුළේ පත්තිනි දේවතාවියගේ විවිධ ස්වරූපයන් පෙන්වන්නට සත් පත්තිනි, දොළස් පත්තිනි ආදි වශයෙන් විවිධ වේශයනුත් දකින්නට ලැබෙනවා.එතකොට නෙළුමෙන් උපන් , ගින්නෙන් උපන්, ජලයෙන් උපන් , අඹෙන් උපන් ආදී වශයෙන් මේ එක් එක් පත්තිනි වේශයන්ට එක් එක් උත්පත්ති කතාත් නිර්මාණය වී තිබෙනවා.

නමුත් 1980 දශකයේ යම්කිසි කාලයක මම දකුණු ඉන්දියාවේ තමිල්නාඩුවේ දෙමළ භාෂා සාහිත්‍යය පිළිබඳව හදාරමින් ඉන්න වකවානුවේ මට කියවන්නට ලැබෙනවා මේ සත් පත්තිනි, දොළස් පත්තිනි වශයෙන් විවිධ වේශයන්ට පෙරළී තිබෙන පත්තිනිය ගේ මුල් සම්භවය සමග බැදුණු කතාව. නොඑසේ නම් කන්නගී ගේ කතාව. මේ කතාව කියවූ මුල් කාලයේදීමත් මට අදහසක් එනවා මේ කතාව පසුබිම් කරගෙන චිත‍්‍රපටයක් කළ යුතුයි කියන අදහස.


රතු රජරට

දන්නා සංකල්පයක නොදන්නා පසුබිම් කතාවක් චිත‍්‍රපටයට නැගීමේදී මෙම කතා ප‍්‍රවෘත්තිය මෙරට සිනමා පේ‍්‍රක්ෂකාගාරය මොන ආකාරයෙන් පිළිගනීද කියන සංශය ඔබතුමාට තිබුණේ නැද්ද ?

සුනිල් ආරියරත්න

ඇත්තටම මෙරට ප‍්‍රවාදගත බොහෝ දෙනා දන්නා කතාව හාත්පසින්ම වෙනස් එකක්.අපි දන්නා ජනපි‍්‍රයම පත්තිනි සම්භවය පිළිබඳව කතාව තමයි අඹ පත්තිනි කතාව. නෙළන්නට නොහැකි උසකින් හැදෙන අඹ ගෙඩියක් සක් රජු පැමිණ දුන්නේන් විඳ කඩා දෙන කතාව. ගම්මඩු ශාන්ති කර්ම වලදී ‘අඹ විදමන’ වශයෙන් රග දැැක්වෙන්නෙත්
එම කතාවමයි. නමුත් මෙම චිත‍්‍රපටයට පාදක වුණු පත්තිනි කතාව සාමාන්‍ය මනුෂ්‍ය ස්ත‍්‍රීයයක් වන කන්නගී නැමැති කාන්තාව  දේවත්වයට පත්වන කතාවයි.ඇත්තටම එය මෙරට සිනමා පේ‍්‍රක්ෂකාගාරයට නැවුම් අත්දැැකීමක් වනවා නොඅනුමානයි. අර සිනමා කෘතියකට අත්‍යවශ්‍යය නැවුම් වස්තු බීජය කියන සාධකය මේ කන්නගී කතාවේ තිබෙනවා. ඒ වගේම දේවවාදය අතික‍්‍රමණය කරන මානුෂීය යථාර්තමය ලක්ෂණ ත් මේ කතාවේ දකින්නට පුළුවන්.මොකද සාමාන්‍ය කාන්තාවක් දේවත්වයට පත් වන්නේ කොහොමද , එහෙම වෙන්න පුළුවන්ද කියන කුතුහලය මේ කතාව තුළ තිබෙනවා. අන්න ඒ නිසාම මට දැැඩි විශ්වාසයක් තිබෙනවා අපේ සිනමා රසිකයන් බොහෝම කැමැත්තෙන් මේ අත්දැැකීම වැළදගනීවිය කියලා.

රතු රජරට

කන්නගී ගේ කතා ප‍්‍රවෘත්තිය සිදුවන්නේ දකුණු ඉන්දියානු පරිසරයක.ඉන්දියාව සහ අප අතරෙහි කිසියම් සංස්කෘතික ගැළපීමක් තිබුණා වුවත් මේ පරිසරය , පසුබිම අපට නුහුරුයි, ආගන්තුකයි.මේ පරස්පරතාවයන් නොගැළපීම් මටසිලූටු කරගැනීම සිනමා අධ්‍යක්ෂකවරයාගේ වගකීමයි.ඒ අභියොගය ඔබතුමා ජයගත්තේ කොහොමද ?

සුනිල් ආරියරත්න

ඇත්තටම මේ කන්නගී ගේ කතාව පැරණි දකුණු ඉන්දියාවේ සොළී, පාඩි, කේරල කියන ප‍්‍රාන්ත තුනෙහිම ව්‍යාප්ත වූ කතාවක්.නමුත් සිනමාකරුවෙක් වශයෙන් මගේ විශ්වාසය නම් සිනමා නිර්මාණයක අනෙක් සියලූ සාධක අභිබවාගෙන මතු වන්නේ එහි කතා වස්තුවේ ප‍්‍රබලත්වයයි.හොඳම උදාහරණය නම් මගේ ම පූර්ව නිර්මාණය වූ ‘කුසපබා’ චිත‍්‍රපටයයි. එහි පසුබිමත් පැරණි ඉන්දියාවේ බරණැස් නුවරයි.නමුත් සිනමා රසිකයින්ට එහි පසුබිම බාධාවක් වුණේ නැහැ චිත‍්‍රපටය රස විදින්න.මොකද කුසපබා චිත‍්‍රපටය එදා මෙදා තුර චිත‍්‍රපට ඉතිහාසයේ ආදායම් වාර්තා අතර තුන්වෙනි තැනට පත්වුණා.එයින්ම ඔප්පු වෙනවා චිත‍්‍රපටය රසවිදීමට එහි පසුබිම හෝ සංස්කෘතික කාරණා බාධාවක් නොවන බව.



රතු රජරට

මේ චිත‍්‍රපටයේ තිරපිටපත ලියන්නේත් ඔබතුමා විසින්මයි...?

සුනිල් ආරියරත්න

මගේ මෑතකාලීන චිත‍්‍රපට දෙකකම, උත්පලවණ්නා සහ කුසපබා චිත‍්‍රපටයේත් තිරනාටක රචනා කරනු ලැබුවේ ආචාර්ය තිස්ස අබේසකර විසින්.එතුමා ජීවතුන් අතර සිටියා නම් අනිවාර්යෙන්ම මෙහි තිරනාටකය රචනා කිරීමට මම බාරදෙන්නේ එතුමාටමයි.

රතු රජරට

චිත‍්‍රපටයේ කතාවට සම්බන්ධයක් නැතිවා වුවත්, මේ ප‍්‍රශ්නය ඔබතුමාගෙන් අහන්නම අවශ්‍යයි කියලයි මට හිතෙන්නේ. ආචාර්ය තිස්ස අබේසේකරයන්ගෙන් පස්සේ එතුමා ගේ තැන ගැනීමට අපේ ඊළග පරම්පරාව තවමත් සූදානමක් නැතිද ?

සුනිල් ආරියරත්න

ඇත්තටම අපේ සිනමාව තුළ අති දක්ෂ රංගනවේදීන්, අධ්‍යක්ෂකවරුන්, වේශ නිරූපණ ශිල්පීන්, කැමරා ශිල්පීන් , සංස්කරණ ශිල්පීන් බිහිවීමට සාපේක්ෂව තිරනාටක රචකයින්, දෙබස් රචකයින් සහ කතා රචකයින් ගේ හිගයක් තිබෙනවා. විශේෂයෙන්ම හොඳ කතා රචකයින්  නැතිවීම සිනමාවට විශාල පාඩුවක්. ආචාර්ය තිස්ස අබේසකරයන් විශිස්ට තිරනාටක රචකයෙකු වගේම, ඊට නොදෙවෙනි වන තරමේ කතා රචකයෙක්.ඔහුගේ වැලිකතර වගේ නිර්මාණ ඊට සාක්ෂි සපයනවා.තිරනාටක රචනය, කතා රචනය සහ දෙ බස් රචනය කියන්නේ වෙනම හැදැෑරීමක් අවශ්‍යය විශයයන්.යම්කිසි යහපත් තත්වයයන් පෙන්වන තරුණ තිරනාටක රචකයින් නැතිවාම නොවෙයි.නමුත් අතේ ඇගිලි පහටත් වඩා අඩුවෙන්.

රතු රජරට

පත්තිනි චිත‍්‍රපටයේ පූර්ව ප‍්‍රචාරක පටය නැරඹීමේදී එහි විචිත‍්‍රවත් පසුතල නිර්මාණයන් ඇතැම් විටෙක අපට සිහිකර දුන්නේ සංජය ලීලා බන්සායිගේ ඇතැම් සිනමා නිර්මාණ.පත්තිනි වැනි පැරණි ඉන්දියාව පසුබිම් කරගත් සිනමා නිර්මාණයක ජීව ගුණය ජවසම්පන්න කිරීමට මෙහි කලා අධ්‍යක්ෂණය විශාල මෙහෙවරක් ඉටුකර තිබෙන බව පෙනෙනවා.

සුනිල් ආරියරත්න

ඇත්තටම බිමල් දුෂ්මන්ත මට හඳුන්වලා දෙන්නේ අපේ කැමරා ශිල්පියා වන චන්න දේශපි‍්‍රය විසින්.දුෂ්මන්ත කලින් වැඩ කරලා තිබුණේ වෙළඳ දැැන්වීම් නිර්මාණ ක්ෂේත‍්‍රයේ.ඔබ කියූ කාරණාවට මම සම්පූර්ණයෙන්ම එකගයි.කලා අධ්‍යක්ෂකවරයා වශයෙන් මේ තරුණයා පත්තිනි චිත‍්‍රපටයට විශාල ආලෝකයක් ලබාදුන්නා. මගේ චිත‍්‍රපට අතුරින් කලා අධ්‍යක්ෂණය පැත්තේන් මම වඩාත් තෘප්තියට පත්වුණෙත් පත්තිනි චිත‍්‍රපටයෙන්මයි.
මේ තරුණ කලා අධ්‍යක්ෂකවරයාගේ විශිෂ්ටත්ව ය විදහා පෙන්වන අත්දැැකීමකට අප මුහුණ දුන්නා.පත්තිනි චිත‍්‍රපටයේ පසුතල නිර්මාණයන් සියල්ල කළේ රන්මිණිතැන්නේ. එහි පාලක අධිකාරිය අපෙන් ඉල්ලීමක් කළා මේ පසුතල ගලවන්න එපා, ඒවා නරඹන්නට සති අන්තවල බොහෝ පිරිසක් පැමිණෙනවා එ නිසා එම පසුතල එලෙසම තිබෙන්නට ඉඩ හරින්නට කියලා.පසුව රන්මිණිතැන්න නරඹන්නට පැමිණි ඉන්දියානු චිත‍්‍රපට කණ්ඩායමක් අපේ පසුතල නිර්මාණයන් දැැක බිමල් දුෂ්මන්තව සම්බන්ධ කරගත්තා ඔවුන්ගේ චිත‍්‍රපටයක පසුතල නිර්මාණය කරන්නට.

රතු රජරට

පත්තිනි චිත‍්‍රපටයේ ඇතැම් මාධ්‍යයට නිකුත් කරන ලද දර්ශන නැරඹීමේදී දක්නට ලැබුණු තවත් සුවිශේෂීතාවයක් තමයි කැමරා දර්ශනයන් ඉන්දියානු කොලිවුඞ් සහ බොලිවුඞ් චිත‍්‍රපට තරමට , එම තත්වයේ තිබෙන බව පෙනීගියා.

සුනිල් ආරියරත්න

මෙහි කැමරාකරණය මෙහෙයවූයේ චන්න දේශපි‍්‍රය විසින්.මගේ කුසපබා චිත‍්‍රපටයේදී ඔහුගේ කැමරාකරණය පිළිබඳව ඇතිවූ පැහැදීම නිසාම තමයි පත්තිනි චිත‍්‍රපටයටත් චන්නවම යොදාගත්තේ.විශේෂයෙන්ම සඳහන් කරන්න  ඕනේ චන්නගේ magic lantern  ආයතනය ඔවුන් විසින් අළුතින්ම ආනයනය කෙරූ නවීන පන්නයේ ඩිජිටල් කැමරාවක් මෙහි රූපගත කිරීම සඳහා යොදාගත්තා.අර ඔබ සඳහන් කරන ලද ගුණාත්මක තත්වයට හේතුව එයයි.

රතු රජරට

අපට මෑත කාලීනව ඔබේ මතක තිබෙන ආසන්නතම චිත‍්‍රපටය වන්නේ කුසපබා චිත‍්‍රපටය යි. ඇත්තටම කුසපබා හි නළු නිළියන් තේරීමට වඩා ඉදිරිගාමී ලෙසින් පත්තිනි සඳහා ඔබ නළුනිළියන් තෝරා ඇති බැව් පැහැදිලියි.විශේෂයෙන්ම පූජා උමාෂංකර්ව ඔබ නැවත වරක් යොදා ගන්නවා.

සුනිල් ආරියරත්න


මගේ අදහස සහ සාමාන්‍යය ප‍්‍රතිපත්තිය නම් දක්ෂයින්ව මගහැර නොගැනීමයි.දක්ෂයින්ගෙන් ප‍්‍රයෝජනයක් ගත යුතුමයි.පූජා උමාෂංකර් සිනමා නිර්මාණයක් සඳහා අතිවිශාල කැප කිරීමක් කළහැකි නිළියක්.ඇත්තටම හැමදාම එකම කණ්ඩායමක් සමග වැඩ කරනවයි කියන අදහසේ මම නැහැ.නමුත් දක්ෂයින්ගෙන් වැඩක් ගතයුතුයි කියන අදහස මගේ හිතේ නිතරම බලපවත්වනවා.

2014/08/30

අලි ඇතුන්ගේ ලෝකයේ කොන්දෙසි විරහිත සත්කාරකයා.

සුජීව ගැන ඔත්තුව මුලින්ම මට ලබාදෙන්නේ අපේ හසිත. මව්බිමේ පරිසර කතෘ .
'
මල්ලි, නියම පොරක් ඉන්නවා .මෑන් කැලෑ අලින්ගෙ පිටිපස්සෙන් ගිහින්චිත්‍ර අඳිනවා.මාර ලස්සනයි. ගිහින් හම්බ වෙලා ,කතාකරලා ,ආර්ටිකල්  එකක් කරපන්.' ඔන්න ඔය විදිහට තමයි මම සුජීව චන්දන ගැන ආර්ටිකල් එකක් කරන්නේ .

සුජීව චන්දන හෙවත් කැලෑ සුජියා හම්බ වෙන්න මම මීගොඩ ගියා.තලගල පැත්තට කිට්ටු වෙනකොට මම් බයික් එක නතර කරලා පාර ඇහුවා.
''
අලුත් මීගොඩටද, පරණ මීගොඩටද?'
හෑ බොලේ එහෙමත් එකක් තියෙනවද,හොයලා බැලින්නම් ඒ බෙදීමත් පෝස්ට් එකක් ලියන්න වටින කතාවක්.ඒක පසුවට.

සුජියා මට පාර පෙන්වන්න එයාගෙ පරණ පන්නයේ සුසුකි වර්ගයේ යතුරු පැදියෙන් මගට ඇවිත් හිටියා.

සුජීව ගැන මම පත්තරේට ලියපු නැති දේවල් බොහෝමයි.ඒ කාරණා හැමදේම ලියවෙද්දි  මේ පෝස්ට් එක ටිකක් අපිළිවෙල වේවි.
සුජීව ලංකාව පුරාම ,වැඩිපුරම රජරට ප්‍රදේශයේ කැලෑවල ඇවිදිනවා.ඔහුගේ ආදරය සහ ආශාව යොමුවුණු වනසත්තු වෙන්නෙ අලි ඇත්තු.එයා අලි ඇතුන් ගැන ඉගෙන ගන්නේම හැදෑරීමෙන්මයි.හරියටම කියනවා නම් කැලේ අලි ඇතුන් පිටුපස ගෑටීමෙන්මයි.අලිඇතුන් ගැන විතරක්ම නෙමෙයි,බොහෝ සතා සීපාවන් ගැන දැනීමක් අවබෝධයක් වගේම භාවිතාවකුත් සුජීවට තියෙනවා 

මම සුජීවගේ අගය කරන අනෙකුත් කාරණාව වුණේ අනාගත් ප්‍රතිලාභ ගැන නොසිතා ,සරලව කීවොත් සත පණහකවත් ලාභයක් බලාපොරොත්තු නොවී කොන්දේසි විරහිතව තමන්ගේ විනෝදාංශය වෙනුවෙන් කැපවීම.



සුජීව කීව විදිහට රජරට පැත්තෙ ඈත කැලෑ ගම්මාන හරහා අලිම්ංකඩවලට ඔහු යන්නේ අර පරණ යතුරු පැදියෙන්. සමහර දවස් වල අන්තරාදායක විදිහට රැකියාව පවා අනතුරේ හෙලාගෙන.සුජීව සිරස ආයතනයේ ඇනිමේටර් වරයෙක් විදිහට වැඩකරනවා.
 

වෙන කවරදාටත් වැඩියෙන් අද ලංකාවෙ වන අලින් ජාවාරම ජයටම වෙනවා.ඒ පිටිපස්සේ ඉන්න මිනිස්සු ගැන,හාමුදුරුවරු ගැන සුජීව වගේ වන ලෝලීන් හොදට දන්නවා.අපිත් දන්නවා,නමුත් ඒවා හෙළි කිරීමෙන් ඵලක් නැහැ කියලා අපි වගේම සුජිවලත් දන්නවා.මෙ වීඩියෝ ක්ලිප් කීපය අවධානයෙන් බැලුවොත් ඔබට පෙනේවි  සුජීව  ඇතුළෙ ඉන්න චිත්‍රශිල්පියා වගෙම  නිර්ව්‍යාජ වනලෝලියා.ඒ වගේම මේ වගේ  පෝස්ට් එකක් ලියන්න මට හිතුණේ ලංකාවෙ පත්තර නොකියවන අන්තර්ජාලය බාවිතා කරන පාඨක සමාජයට සුජීව හදුන්වා දීමට උවමනාවක් ඇතිවුණු නිසයි.සුජීව මුහුණුපොතේ නම් ඉන්නවා .මෙන්න මේතනින් යන්න.නමුත් බොහෝදෙනා දන්නා චිත්‍ර අඳින සුජීව වෙනුවට ලංකාවේ වන සත්ව පරපුර වෙනුවෙන් අතින් කාගෙන හරක් බලනවා වගේ වැඩක් කරන සුජීව ගැන පෙන්නලා දෙන්න මට හිතුණ.


2013/03/12

දෙවියන් යනු ඔබම සහ මම ම වෙයි

ජිවිතය කෙතරම් විවිධාකාරද? 
සෑම මිනිත්තුවක්ම පළමු මිනිත්තුවෙන් වෙනස් ය. 
බ්ලොග් පෝස්ටුවක් ලියන්නට පිවිසෙන සෑම මොහොතකම මේ ලිවිය යුතුදැයි මට සිතේ. 
බලපන් උබේ බ්ලොගියෙ නම.
'රතුරජරට.' 
උඹ ලියන්න ඕනෑ පොලිටිකල් විතරයි. 
මා සිත මට කියයි. 
සමහර බ්ලොග් රසිකයන්ද එවැනි මතයන් ඉස්මතු කරවන කොමෙන්ටු කොටයි. 
මා සිත බැඳගත් ගීතයක් ,කවියක් ,පින්තූරයක් ගැන ලියූ හනික 
"මොකෝ බන් උඹට වෙලා තියෙන්නේ? "  යැයි විමසයි. 
එහෙත් මගේ සිත දවන., තවන., රිදවන., සනසන දේ ගැන නොලියා සිටින්නේ කෙසේද? 
රතු රජරට මගේ දේශපාලනය නොව 
මගේ සිතයි..,
මගේ හදයි. 

මෙරට පළමු නිදහස් කවියා වූ ජීබී සේනානායකගේ 'පළිගැනීමෙහි' එන මේ කවිය ට මා හැමදාමත් ප්‍රිය කළේය. ඒ නිසා එය මෙහි ලියමි. 

බුද්ධිය මිත්‍රයෙකුයි සිතූ මම 
දිනක් මග රැක සිට ,
මගෙ දෙවියන් 
මරා හෙළිමි. 
දැවැන්තයකු වන බුද්ධිය 
අඳුරෙහි මග අඩි තබමින් 
මා පිටුපසින් එනු 
මට ඇසෙයි. 
දැන් මට සැක හැර ගමන් කළ නොහැක. 

මම උමතු සිනමා රසිකයෙක් වෙමි . ඒ මගේ අම්මාගේ ආභාශයෙනි. තරුණ වියේදී චිත්‍රපට බොහෝ ගණනක් නරඹා තිබූ ඇය කුඩා කාලයේදී මට ඒ සිනමා කතා කියා දුන්නේය.කතා දුසිම් ගණනක්. ඔව් කර්කශ වියැළි සුළං හමා යන රාත්‍රීන් ගණනාවකදී මා ගැටවර තරුණයෙක් වනතුරු මම අම්මාගේ සිනමා කතා ඇසීය. ඒ අතරින් මට අමතක නොවෙනම කතාන්දරයක් වූයේ මාතලං  චිත්‍රපටයේ කතාවයි. ඊට හේතු වන්නට ඇත්තේ එහි අඩංගු වූ ගීත වන්නට ඇත. හොඳ ගායිකාවක වූ අම්මා චිත්‍රපටයේ ඇතුළත් වූ ගීත සියල්ල ප්‍රතිගායනා කළාය. කෙසේ වෙතත් අම්මාගේ සෙනෙහෙබර තුරුල්ලෙන් මිදී දොරට වඩින විට මා උන්මාදනීය සිනමා ලෝලියෙක් වී හමාරය. 

මා දමිළ චිත්‍රපට නරඹන්නට පටන්ගත්තේ මහාරාජා ට පින්සිදුවන්නටය. ශක්ති චැනලයේ සෑම දිනයකම විකාශය වූ කොලිවුඩ් චිත්‍රපට බොහෝ ගණනක් මා නරඹා තිබේ. අන්තර්ජාලයට පින්සිදුවන්නට දැන් මා තවත් දෙමළ චිත්‍රපට තොගයක් නරඹා ඇත. දෙමළ චිත්‍රපට නිසාම යාන්තමින් දෙමළ කතාකරන්නට ඉගෙනගැනීමටද හැකිවිය. 

මා දෙමළ චිත්‍රපටවලට ලැදි වූයේ ඇයි? 
1.බොහෝ දෙමළ චිත්‍රපටවල තමිල්නාඩුවේ දෙමළ ජනතාවගේ දුගී ජීවිතය විග්‍රහ කරන නිසාය. 
2.දෙමළ චිත්‍රපට නරඹන විට අපේ කමක් දැනෙන නිසාය. 
3.කොලිවුඩයේ චිත්තාකර්ශනීය සරල නරතනයන් නිසාය. 




කමල්හසන්ගේ දේශපාලන ක්‍රියාකාරකම් පසෙක තිබේවා  , ඔහු මගේ ප්‍රියතම නළුවෙකි. අද මේ බ්ලොග් පෝස්ටුව ලිවීමට හේතු වූයේත් ඔහු රගපෑ විශිෂ්ට සිනමා පටයක් වූ 'අන්බේ සිවම් 'හෙවත් 'දයාව නම් දෙවියන් වෙ' යන චිත්‍රපටය නැවත නැරඹීමෙන් ඇතිවූ ප්‍රකම්පනයයි. 
2003 වසරේදී නිෂ්පාදනය කෙරුණු මෙම චිත්‍රපටය එක් පසෙකින් උත්තර මානවවාදී ඉසව්වක් කරා අප කැදවා යන අතර අනෙක් පසින් තියුණු දේශපාලනයක් සාකච්ජා කරයි. විශේෂ්යෙන්ම නූතන ලෝකය තුළ ධනවාදයේ සහ සමාජවාදයේ ගැටුම 'අන්බේ සිවම්' තුළින් මනාව නිරූපණය කරයි. මීට දශකයකට එපිටින් නිපදවුණු මෙම චිත්‍රපටය වර්තමානයේ එකිනෙකා කෙරෙහි ද්වේශයෙන්, වෛරයෙන් සහ සැකයෙන් බලන්නට හුරුකොට තිබෙන මෙරට සමාජයට පාඩම් ගණනාවක් කියාදෙන්නට සමත් වේ යැයි මට සිතේ. ලෝක සනාතනයන් ඔප්පු කොට පෙන්වයි. හදවත් අවදි කරවයි. 

'අන්බේ සිවම්' චිත්‍රපටයේ තේමා ගීතය මුළු සිනමා නිර්මාණයම එක් පිඩකට කැටි කොට ඇත්තාක් මෙනි. එහි සිංහල අරුත් මෙහි පළකරන්නේ චිත්‍රපටය නරඹා නැති ඔබට කිසියම් අදහසක් ගැනීමටය. (බොහෝ දෙනා එය නරඹා ඇතැයි සිතමි.)

දෙවියන් යනු කවුරුන්ද?
ඔබම සහ මා දෙවියන් වේ.  
ජීවිතය භාවනාවක්මැය, 
දෙවියන්ගේ දයාවෙන් ලැබුණු .

හැමවිටෙකම දයාව දෙවියන්වෙ. 
හැමතැනකම දයාව දෙවියන්වේ. 

හදවත ලොවුතුරු නම් දැවෙන ගිනි එය වනසනු ඇත. 
හදවත දයාවෙ මෙවලමක් නම් ,එය මරණයද අභිබවනු ඇත. 

දෙවියන් යනු ඔබම සහ මම ම වෙයි. 
ප්‍රෙමයේ මගට පිළිපන් ඔබට ,එමග කිසිදා නොනිමේ. 
ඔබේ සිතුවිලි හි දිග, පළල, සීමා 
ජීවිතයේ දිග, පළල, නිමාව  වේ. 


විද්‍යාසාගර්ගේ සංගීතයෙන් හැඩවුණු අන්බේ සිවම් තේමා ගීතය රසවිදින්න.
ජීවිතයේ සැබෑ යතාර්ථය පසුපස හලාල් සහ හරාම් වන්නේ මොනවාදැයි සැඟව තිබේ. 



2013/03/10

අවසන් පරපුරද මඩ සොදාගන්නට පෙර..... ,

ශාන්ති දිසානායකගේ 'පරඬැල් '   කියවා අවසන් කොට මා හුන්නේ නොසන්සුන් සිතිනි. ඈත රජරට සිට ගොවිජනපද කේන්ද්‍රකොටගත් වස්තුබිජයන්ගෙන්  සාහිත්‍ය වියමන් කරන ශාන්තිගේ නවකතා කියවන්නට මා මගබලා සිටින්නේ මමද ගොවිජනපදයක උපන් දරුවෙක් හෙයිනි.

එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ පුරෝගාමී දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් වූ ගොවිජනපද පිහිටු වීමේ ක්‍රියාවලිය මෙරට භූගෝලීය, දේශපාලනික මෙන්ම ආර්ථික පද්ධතීන් වෙනස් කිරීමේ කඩයිම් ක්‍රියාවලියක් වූවේය. නමුත් එදා මෙදාතුර ඉතිහාසයේ කවර දිනයකවත් එය නිසියාකාර ඇගයීමකට ලක්වූයේ නැත. 48 නිදහස දිනාගැනීමෙන් පසුව පිහිටුවා ගත් ඩී ඇස් සේනානායකයන්ගේ රජය විසින් එකල වනාන්තරවලින් වැසී ගිය රජරට සහ නුවරකලාවිය යෝධ ඉඩහසර ගොවිජනපද පිහිටුවීමට තෝරාගත්තේය. වනාන්තරයන්ගෙන් වැසී තිබුණු මෙම පළාත් ගැන කැලෑ ජෝන් නමින් සේනානායක පවුලේ නම් දැරූ  ඩී.ඇස්ට මනා අවබෝධයක් තිබූ බව 'මෙරට දේශපාලනයේ කුලය හා පවුල'' යන කෘතියේ වික්ටර් අයිවන් සඳහන් කර තිබුණා මට මතකය. මහවැලි ව්‍යාපාරයට අරාදිමින් තිබූ එම කාලයේ උඩරට , මහවැලියෙන් යටවීමට ඉඩකඩ තිබූ පවුල්වලට ඉඩම් සපයාදීමද ඩී.ඇස් රජයට තිබූ තවත් වගකීමක් විය. ඒ නිසාම මෙරට මුල්ම ගොවිජනපදවල පදිංචි කෙරවූ අයගෙන් බහුතර ප්‍රතිශතයක් උඩරැටියන් වූයේය. නමුත් ඩී එස් රජය කිසිම විටෙක උඩරට ප්‍රදේශවල පදිංචිව සිටි ඉන්දියානු වතු කම්කරුවන් මෙම ගොවිජනපද ව්‍යාපාරවල පදිංචි නොකෙරවීමට ප්‍රවේශම් වූයේය.


ඩී ඇස් රජය විසින් ඇරඹූ මුල්ම ජනපද ව්‍යාපාර භූගෝලීය වශයෙන් පමණක් වෙනස් වූ අතර සමාජයීය සහ සංස්කෘතික වශයෙන් සම්පූර්ණයෙන්ම එය උඩරට සමාජයේ පිළිබිඹුවක් වූයේය. නම්ගම්, කුලගොත්, සිරිත් විරිත් කතාබහ සියල්ලම එපරිද්දෙන්ම විය. විශේෂයෙන්ම අදට පවා මා උපන් ගොවිජනපදවල කුලගොත් ගැන සැලකීම ප්‍රධාන වශයෙන් බලපැවැත්වෙ . මා ලංකාවේ කුලක්‍රමය පිළිබඳව සමාජ විද්‍යාත්මක විශයයක් වශයෙන් හදාරන්නට පෙළඹෙන්නෙද ඒ බලපෑමෙනි. නමුත් මෙරට බොහෝ දෙනා ඒ ගැන සාකච්චා කරන්නට මැලිවනවා පමණක් නොව එහි නූතන අවභාවිතයන් අවබෝධකරගන්නටද නොවෙහෙසෙති. විශේෂයෙන්ම තමන් නූතන ලෝකයේ ඉදිරිගාමීන් යැයි කියාගන්නා බ්ලොග්කරුවන්ද මෙරට කුලක්‍රමය පිළිබදව සාකච්චා සහ එහි නියැළෙන්නන් හඳුන්වන්නේ ගෝත්‍රික මානසිකත්වයට එම ක්‍රියාකාරම් ලඝු කරමිනි.

මෙරට ගොවිජනපද ජීවිතය වෙනම කතාබහට ගතයුතු මාතෘකාවක් වන අතර මෙම පෝස්ටුව ලිවීමේ අරමුණ එම ක්‍රියාවලියේ දේශපාලනික,ආර්ථික සහ සමාජයීය වටිනාකම් නූතන ලංකාවේ භාවිතාවට වැදගත් වන ආකාරය ගැන කතිකාවතකට මුල පිරීමයි. වර්තමානය වනවිට එදා එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ මූලිකත්වයෙන් පිහිටවූ ජනපද ව්‍යාපාරයන් රටටම බත සපයන කේන්ද්‍රීය මර්මස්ථාන බවට පත්වී තිබේ. හිකුරක්ගොඩ, මින්නේරිය, ගල් ඔය, සහ අනුරාධපුරයට අයත් ගොවිජනපද මෙන්ම ගාමිණී දිසානායකගේ මූලිකත්වයෙන් කටයුතු සිදුවූ මහවැලි 'බී' සහ 'සී' කලාපයන් යන ජනපද එකක් හෝ අහිමි වුවහොත් සිදුවන ආර්ථික හා සමාජයීය විපර්‍යාසයයන් සිතාගැනීමටත් දුෂ්කර වනු ඇත. නමුත් මෙම ජනපද පිහිටවීමෙන් පසුව එදා මෙදා තුර කාලයේ මෙම ජනපද ව්‍යවසායික වැදගත්කමක් ඇතැයි සලකමින් දියුණු කරන්නට කිසිඳු ආණ්ඩුවක් පියවර නොගත්තේය. සමගි පෙරමුණු රජය විසින් මෙම ජනපද කේන්ද්‍ර කොටගෙන ගොඩනගන ලද වී අලෙවි මණ්ඩලය වැනි ආයතන සුදු අලින් බවට පත්විණි. වී අලෙවි මණ්ඩලයට අයත් පොළොන්නරුව පළුගස්දමන ප්‍රදේශයේ පිහිටි යෝධ ගොඩනැගිලි සංකීර්ණය අද බ්‍රැන්ඩික්ස් ඇගළුම් ආයතනයේ කර්මාන්තශාලාවක් බවට පත්වී තිබේ. ස්වාධීන නිවහල් ජීවිත ගතකරන්නට හිමිකම් තිබෙන රජරට ගොවි දරුවන් එම ඇගළුම් කම්හලේ කුලියට රෙදි වියයි. අදටත් ජයවර්ධන ආණ්ඩුවේ විවෘත වෙළඳපළ ක්‍රමයට අම්මා මෝ නැතිවෙන්නට කියන වීදී අර්ථ ශාස්ත්‍රඥයන්ට අවබෝධ නොවූ කාරණාව වන්නේ රටක ආර්ථික පද්ධතිය දියුණු කිරීමට අටුවන් බැස ගිය, රෝද පුටුවලින් යන මහා රාජ්‍ය නායකත්වයක් ගැන විශ්වාස තබන සීනී, අල ,පරිප්පු,පත්තර ඇමතිලා රොත්තකට නොහැකි බවයි. 

2013/02/04

එහි ලේ, කදුළු සහ යකඩ, ගින්දර නොමැති වුවත්......


අද පෙබරවාරි 4 ජාතික නිදහස් දිනයයි. ගැටවර වියේදී මා අපේ නිදහස් දිනයට වඩා ඉන්දියානුවන්ගේ නිදහස් දිනයට ඇළුම් කළේය. හේතුව සරල එකකි. ඒ භාරත නිදහස් දිනයේදී අපේ රටේ රූපවාහිනී නාලිකාවලින් ඉන්දියානු නිදහස් සටන ඇසුරින් නිපැදවුණු බොලිවුඩ් චිත්‍රපට නරඹන්නට හැකියාව ලැබෙන නිසාය. එකල අද මෙන් පහසුවෙන් එවැනි චිත්‍රපට නැරඹීමේ අවස්ථාවන් නොවීය. එකල මා නැරඹූ the legend of baghath singh වැනි චිත්‍රපට ඉන්දියානු නිදහස් සටනට ඇළුම් කිරීමේ මගේ ගැටවර බොළද සිතුවිල්ල උත්කර්ෂය ට  නැංවූයේය. ඉන්දියානු නිදහස් සටන ලෙයින් කදුළින් සහ යකඩින් ඔපවත් වී තිබුණත් අපේ නිදහස ලේ බිදකුදු නොසොල්වා ලබා ගෙන තිබීම මගේ ගැටවර සිතට මහා මදිකමක් විය. අපේ ජාතික නායකයන් සුද්දන්ගේ දෙපරන්ද අස්සේ රිංගමින් මොන කෙහෙල්මලක් කළාදැයි මගේ සිත නිතර නිතර ප්‍රශ්න කළේය.

එදා මට හැගුණු සිතුවිල්ලෙන් යුතුව නිදහස සමරනා ඇත්තන්ගෙන් අඩුවක් අදටද නැත. නමුත් සත්‍යය නම් ලේ ගංඟාවන් මතින් පිහිනමින් නිදහස ලබා නොගත්තත් අපට නිදහස ලැබුණේ දේශපාලනික මතවාදී අරගලයකින් පසුවය යන්නයි. එම ක්‍රියාවලියේ යම් යම් අඩුපාඬු දුර්වලතා පැවතියා වුවත් එය අභිමානවත් අරගලයක් ය යන්න බැහැර කළ නොහැකි සත්‍යයකි. ඩොමීනියන් තත්වයේ නිදහස ලබාගැනීම දක්වාම අපේ පූර්වගාමීන් පැමිණියේ දුශ්කර ගමන් මාර්ගයකය.

නිදහස යනු වචනාර්ථය ඉක්මවා යන සත්‍යයකි. එයට එක් එක් අයගේ දේශපාලනික චින්තනය මත විවිධ අර්ථකතනයන් දිය හැකි වුවත් 48 සුද්දන්ගෙන් නිදහස ලබාගැනීම යන්න මහා සම්ප්‍රදායක වෙනස් වීමකට පාරකැපූ හැරවුම් ලක්ෂ්‍යයකි. ලෙනාඩ් වුල්ෆ්ගේ village in tha jungle නවකතාවේ යටිපෙළින් කියවෙන්නේ කුමක්ද? ඒ බ්‍රිතාන්‍යය නිදහස් ධනවාදී පරිපාලන ක්‍රමය ලංකාවේ දෙදහස් වසරක් තිස්සේ ක්‍රමිකව ගලා ආ වැඩවසම් සමාජක්‍රමය සමග ඉතාමත් සහජීවනයෙන් කටයුතු කරමින් පැවත ආ ආකාරයයි. 48 නිදහස ලබාගැනීම යනු මේ නිර්දය දේශපාලනික හා සමාජ සභාගය පෙරළා දමන්නට තැබූ පළමු පියවරයි. නිදහස ලබාගැනීමෙන් පසුව වසර 65ක් ගෙවී තිබෙන තැන ඉහත සදහන් කරන ලද වැඩවසම් සම්ප්‍රදායේ සහ ධනවාදී පරිපාලනයේ සෙවණැලි සම්පූර්ණයෙන්ම පරාජය කළ නොහැකිව තිබුණා වුවත් අද අප කිසියම් වූ දේශපාලනික ආර්තික සහ සාමාජික නිදහසක් බුක්ති විදිනු ලබන්නේ අපගේ පූර්වගාමීන් ලේ කදුළු සහ යකඩ ගින්දර නොමැතිව වුවත් බ්‍රිතාන්‍යන්ගෙන් නිදහස ලබා ගැනීමට අරගල කළ නිසාවෙනි. ඔවුන් එවැනි අරගලයක්වත් නොකළා නම් නිදහස තවත් පසුපසට ඇදෙන අතරම වර්තමානයේ සමාජයක් වශයෙන් අපට සිටින්නට සිදුවන්නේද පසුගාමී තත්වයකය.

නිදහස ලබාගැනීමට පෙර සහ පසු සිදු වූ ක්‍රියාකාරකම් වල යම් යම් සීමාසහිතතා තිබියදී වුවත් එක් සිදුවීමක් වශයෙන් ගතහොත් 48 නිදහස ලබාගැනීම නිශේධාත්මක සිදුවීමක් වශයෙන් තර්ක කරන්නට බැරි බව මගේ අදහසයි. එය ඉතිහාසය විසින් ඔප්පු කොට තහවුරු කොට තිබේ. විශේෂයෙන්ම දේශීය සුළු ධනේශ්වරයේ ක්‍රියාකාරකම් දිගින් දිගටම නිවරදි තත්වයේ වූවා නම් අද රටක් වශයෙන් අප මුහුණ දෙන අභියෝගයන් පහසුවෙන් ජයගැනීමට හැකි වාතාවරණයන් ගොඩනගා ගැනීමට අපට සෑහෙන ඉඩකඩක් ඉතුරුව තිබෙනවා සහතිකය. කෙසේ වෙතත් ගිය හකුරට අඩා වැටීමෙන් පලක් නොමැත. සමාජමය වශයෙන් තීරණාතම ක සංධිස්ථානවලදී නිවරදී ආස්ථානයන් වෙත සිවිල් සමාජය පෙළගැස්වීම සදහා තම තමන්ගේ ක්ෂුද්‍ර දායකත්වයක් හෝ ලබා දීමට උත්සාහ දැරීමෙන් නිදහස් සැමරුම අර්තවත් කිරීමට අපි උත්සාහ ගනිමු.

2012/10/11

බඩගිනි කියා කොයි අම්මගෙ ගෙට යන්ට

බඩගිනි කියා කොයි අම්මගෙ ගෙට යන්ට 












බහ තේරෙන වයසෙදිම අපි අත්තම්මගෙන් කතන්දර අහන්න පුරුදු වෙලා හිටියා. හතර වටින් ගොම්මන් කළුවර කඩාගෙන වැටෙන වෙලාව- සැදෑ අඳුර හෙමින් හෙමින් ඇවිත් අර සුවදායී -නිහැඬි බවෙන් වටපිටාව වෙළාගන්නවා. ගම්වල මිනිස්සුන්ට සැන්දෑව එළඹුම හිතට ගතට අපූරු සහනයක්, සුවයක් .

අඳුර තමයි අපෙ ඇඟපත නිවන්න දෙවියෝ එව්වේ 
හනික යමන් ගාල් වෙන්න පිදුරු ගොඩේ ගෙයි මුල්ලේ

අමරසේකරගෙ භාවගීත පොතෙන් උපුටාගත්තු  "යමන් කළුවෙ ගෙදර යන්න" කවි පන්තිය මම මුලින්ම කියෙව්වේ හතරෙ හෝ පහ වසරෙ සිංහල පාඩමකින් .අමරසේකරගෙ වර්තමාන දේශපාලන චින්තනය ගැන නිර්දය විවෙචනයක් මට තිබුණත් කවියෙක් විදිහට ඔහුගේ විශිෂ්ටත්වය නම් මම පිළිගන්නවා. ඒත් එදා දෙමළටයි සිංහලයට යි එකම විදිහට තමයි සොබාදහමත්  අඳුරු රෙද්ද පෙරෙව්වෙ කියන සදාතනික සත්‍ය ඒ කවි පන්තියෙන් අමරසේකර පිළිඅරගෙන තිබුණා. අද ඔහු පෙනී සිටින රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව කාටත් නොදැනෙනෙ තාලෙ මෙය යැයි වරදවා තේරුම් ගනිමින් මුළු මහත් රටටම ඉතිහාසයේ පෙර නොවූ විරූ අඳුරු රෙද්දක් පොරවමින් සිටිනවා. 

හවස ඇදිරි වැටෙනකොට කඩි ගුලක් තරමට නැතත් තරමක කඩිමුඩියක වෙළිලා තිබුණු ගම හෙමින් හෙමින් නිස්කාන්සුවෙ නිවෙනවා. ..සී..ත..ල.බලන්න කවමදාකවත් නගරයක ඔය ලක්ෂණය දකින්න පුළුවන්ද කියලා. හැබැයි මම මේ කියන්නේ නගරය=අපාය ..ගම =දෙව්ලොව කියලා නෙමෙයි. ලංකාවෙ වැඩවසම් ක්‍රමයෙ අතිශය අසාධාරණ වැඩවසම් ලක්ෂණ වල නටඹුන් තවමත් ගමේ දකින්න තිබෙනවා ඉදහිට.නමුත් සොබාදහම තාමත් අපේ පූර්වජයින්ගේ කාලයෙ සෙනහසම අපට ලබාදෙනවයි කියලා තේරුම් ගන්න නම් ජීවිතේ පුංචි කාලයක් හරි ගමේ ජීවිතය අත්දකින්න ඕනෙ. හැබැයි, ඒ හැගීම් ගමේ ජීවත් වූ පමණින් ප්‍රවේණිකව උරුම වන දෙයකුත් නොවෙයි.ඒ  බුද්ධි පරිපාකයද ,නැත්නම්  අපොස උ.පෙළ පෙනී සිට විශ්ව විද්‍යාලයට ඇතුළ් වුවහොත් පමණක් උරුම වන සංවේදනාවක්ද ,නැත්නම් සේකර කීවා සේ ..........

ඇවිඳ ලදු දෙණි  කැලෑ බිම්වල
 රැගෙන විත් තුන්හිරිය පන් කොළ
යොදා කුකුළ් සායම් රතු හා කොළ 
වියා නෙක් විසිතුරු රටා පැදුරු 
රටාවක් බව මේ මහා විශ්වය 
කුඩාකල සිටම මට කියා දුන් .....

සමීපතමයින් ජීවිතයේ පංගුකාරයන් වී සිටීම ද කියා හරියටම කියන්නේ කොහොමද ?

සැන්දෑ කළුවර හරියට සර්පයෙක් බඩාගානවා වගේ මහපොළව හෙමින් හෙමින් වහගන්න වෙලාවට වචන වලට නැගිය නොහැකි නිරාමිශ සතුටක් හිතට දැනිලා තියෙනවා මට, ඒ පුංචි සන්දියේදි. පුංචි උන් වෙච්ච අපට හැන්දෑව සතුටක්. කැමතිම ජවනිකාවක් තව ටිකකින් පටන් ගන්නවා. බුදුන් වැදලා ඉවර කරලා අත්තම්මා ඉස්තෝප්පුවට ගාටනවා. එහි එළිපත්තෙ ඈදිගන්නවා, උන්දැලා කීවෙ එහෙමයි. ඕන්න අපි පොඩිවුන් රැළ පොකුරු ගැහෙනවා අත්තම්මා වටේ. චිමිනි ලාම්පුවෙ එළිය කළුවර ඈතටම එළවලා දැම්මේ නැහැ. අද ලංකාව වටේටම විදුලි බලාගාර තියාගෙනත් පාඨලී ඇමතිතුමාටත් කළුවර සම්පූර්ණයෙන්ම එළවලා දාන්න බැරිවෙලා තියෙනවා. නමුත් පොඩි වෙනසක් තියෙනවා. චිමිනි ලාම්පුවෙ එළියෙන් රැය ගෙවා දමන කාලෙ අපට රැය සහ දහවල අතර සොබා නීතීයේ වෙනස් කම් අඳුනා ගන්න ඉඩක් තිබුණා. නමුත් පාඨලී ඇමතිතුමාලා අද අපි විසින්ම නිපදවාගත්තු නීති පණවමින් රැය සහ දහවලේ වෙනසක් නැතෙයි තහවුරු කරන්නට උත්සාහ කරමින් සිටිනවා. දහවලටත් එළිබහින සුදුවෑන් එහි එක් සලකුණක්. 

අත්තම්මා අපට බොහෝ කවි කතා කියා දී තිබෙනවා මෙවැනි සැදෑ සමයන් ගණනාවකදී. මට මතක් වෙනවා එහෙම කවියක්. 

මල්ලියි මමයි තනි පාරෙ යන කලට 
බඩගින්නක් ආවයි අපි දෙන්නාට. 
බඩගිනි කියා කොයි අම්මගෙ ගෙට යන්ට 
යමන් මලේ අම්මා වැළලූ තැනට 

අම්මාගේ වියෝගයෙන් අසරණවූ දරුවන් දෙදෙනෙක් ගැන අපූරු කතාවකුත් අත්තම්මා ඊට එක්කරනවා.ඇයගේ ඇතැම් වර්ණනාවන් වල අතිශයෝක්තීන් බහුලයි. ඒත් කුඩා කල අප විදින්නට කැමති වූ රසය ඒ වර්ණනාත්මක විස්තරයින්ගේ අඩුපාඩුවක් නැතිව තිබුණා. අත්තම්මා අපට කීවෙ යන්නට එන්නට තැනක් නැතිවූ සොහොයුරන් දෙදෙනා අම්මාගෙ සොහොන පාමුලට ගිය පසු ඇගේ වළ මත සරුවට වැඩී තිබූ පැණි දොඩම් ගසක ගෙඩි පිරී තිබුණු බවයි. අර අසරණයින්ගේ කුසගින්න නිවන්නේ අම්මාගේ වළ මත වැඩී තිබූ පැණි දොඩම් ගසයි. අම්මාගේ නොසිදෙන  ආදරයත්, සොබාදහම අප වෙනුවෙන් සියල්ල වෙන් කර තිබෙන අයුරුත් ඒ කතාවෙන් අපූරුවට කියවෙන බව කුඩා අපට තේරුණේ බොහෝ කාලයක් ගතවූ පසුයි. 

එහෙත් අද තිබෙන්නේ එදා ලංකාව නොවෙන නිසා බඩගිනි කියා අම්මාගේ සොහොන වෙත යාම නිරර්තක කටයුත්තක් වෙලා. මේ අතිසීග්‍ර සමාජ පරිවර්තනයන් 77 ට ලඝු කරන්නට නොවෙහෙසී මදක් එපිටට කල්පනා කර බැලූ විට 94 දිත් අම්මාගේ සොහොන වෙත යන දරුවෙකුට පැණි දොඩම් කන්නට හැකියාවක් තිබූ බව මතක් කරගන්නට අපහසු නැහැ. 



2012/08/19

පාවෙලා ගිය කාලයේ දුර ඈත සුසුමන් තාම සුවදයි

පාවෙලා  ගිය  කාලයේ දුර  ඈත  සුසුමන්  තාම    සුවදයි 


මතක වස්ත්‍ර කියන නවකතාව මට ලැබුණේ අපේ පන්සලේ නන්දාලෝක පොඩිහාමුදුරුවන්ගෙන් ..ඒ මීට බොහෝම කාලෙකට ඉස්සර ..පොතේ නම දැක්ක හැටියෙම මට හිතුණේ මේකත් කො.ආනන්ද හාමුදුරුවෝ ලියපු 'හේ සිද්ධාර්ත නම් වෙයි' වගේ පොතක් කියලා. (මේ බ්ලොග් කියවන අපේ අය දන්නවා ඇතිනේ ලන්කාවේ ආචාර්ය උපාධියක් වෙනුවෙන් නිබන්ධනයක් වශයෙන් පිළිගත්තු එකම නවකතාව .කො.ආනන්ද හාමුදුරුවන්ගේ 'හේ සිද්ධාර්ථ නම් වෙයි 'කියන පොතයි කියලා ) පොතේ කතෘවරයා වුනේ ඤානවිපුල මුනසිංහ කියන අත්දැකීම් බහුල සිවිල් නිලධාරියා. මතක වස්ත්‍ර මා දන්නා තරමින්  ඔහුගේ එකම නවකතාව ..ඇත්තටම එය හරිම අපූරු සාහිත්යික නිරමාණයක්. කවුරුන් හෝ මගෙන් ඇහුවොත් මෙතෙක් කියවූ හොදම පොත් තුන මොනවාද කියලා මගේ ලැයිස්තුවෙ අනිවාර්යෙන්ම මතක වස්ත්‍ර තියෙනවා.

මේ පොතේ පිට කවරය නිර්මාණය කරලා තියෙන්නේ සෝමසිරි හේරත්  . මම ඔහුව ඉතාම ප්‍රියකරන චිත්‍රශිල්පියෙක් ..මගේ කාලයේ පාසල් පෙළ පොත්වල, විශේෂයෙන්ම සිංහල පාඩම් පොතේ චිත්‍ර ඇන්දේ ඔහු. සමහරවිට ඔබලාටත් මතක ඇති.

මතක වස්ත්‍ර සාහිත්යියේ චමත්කාරය පසක් කරවන පොතක්. මිනිසාගේ ජීවන අපෙක්ෂාවන් බිඳ වැටුනු කල්හි ජීවිතය කොතරම් දුශ්කරදැයි එම කෘතිය හැගීම් ඔස්සේ කියාදෙනවා. කුඩා කාලයේ පටන් පෙම්බැඳි 'නිල් ගොටුකොළ පඳුරක් ' වැනිවූ තම නෑණන්ඩිය කෙරෙහි වූ අසීමිත ප්‍රේමය, අධ්‍යාපනය නම් වූ හිනිමගේ පිහිටෙන් ලඟාකරගත්තාවූ සමාජ තත්වය තව දුරටත් ඔප නංවාගන්නට අවැසි ආර්ථික සමුර්දිය විවාහයේ පිහිටෙන් ලබාගන්නට ,අත්හැරදමන්නට මේ කතාවේ කතා නායකයාට බල කෙරෙනවා. නමුත් ජීවිත කාලය පුරාවටම වැලපෙන්නටත් ජීවිතය විඳවන්නටත් ඔහුට සිදුවෙනවා.

හුදු ප්‍රේම කතාවකට එපිටින් යන ගැඹුරු සමාජ ජීවිත විවරණයක් මතක වස්ත්‍ර තුළ දකින්නට පුළුවන්. මෙම නවකතාවට පෙරවදන් ලියන්නේ ප්‍රවීන කවියකු වන පරාක්‍රම කොඩිතුවක්කු විසිනුයි. ඔහු මතක වස්ත්‍ර හඳුන්වන්නේ සිංහල බෞද්ධ ගැමි සමාජයේ වංචනික චිත්ත චෛතසිකය අනාවරණය කරන කෘතියක් ලෙසිනි. එනයින් මෙය දේශපාලනික නවකතාවක්ද වෙයි. හැකි නම් සොයාගෙන රසවිඳින්නැයි මම ඔබට කියන්නේ එය ජීවිතයේදි කියවුය යුතු මඟහැර නොගතයුතු පොතක් ලෙස මට හැගී යන නිසාය.

1983 පෙබරවාරි 16
ආදරණීය ඉස්කෝලේ අයියේ, 
පේවිලා සිත මග බලාගෙන හද ගැබට ඔබෙ සුවඳ  පුරුදුයි 
නෑවිලා තරු බිංදු එළියෙන් සිටින කළුවර හඳම     විමසයි 
                                                                         මෙයට ,
                                            ඔබේම ආදර නන්දා (ඉබ්බී )

වියැළුණ ළපළු 

ගුරුපාරේ බඩවැටියෙන් 
කරඹ මලේ සුවඳ අරන් 
නුඹ එනකොට හැන්දෑවේ 
හිනාවෙවී...... 
අඩක් ඇරුණු ජනේලයෙන් 
පැනගන්නා මගේ දෑස් 
විකසිත වූ නුඹෙ සිනහව 
ආදරයෙන් තුරුළු කරන් 
පරෙස්සමට නිධන් කළා 
මගෙ හදවත් පෙට්ටගමේ 

සිනා කටක් පුරවාගෙන 
පොත් අහුරක් තුරුළු කරන් 
නුඹ ආ සඳ ඇදිරි හවස 
පායයි පුන්සඳ දොරකඩ 

හාන්සි පුටුවේ ඇලවී 
බුම්මාගෙන කරබාගෙන 
බණපොත් වනපොත් කරනා 
හිනාවෙන්න හරිම ලෝබ 
තේජවන්ත අප්පච්චිත් 
පොඩි නෑනේ නුඹ ආ විට 
පොත එක්කලා හිනාවෙනවා 

චිමිනි ලාම්පුවෙ එළියෙන් 
සාලයෙ මැද 
පැදුරක බිම 
ලොක්කි, උක්කු, පොඩි අක්කලා 
මද්දු, මැණිකේ අපි ඔක්කොම 
අතුරු මිතුරු දඹදිවතුරු 
සෙල්ලම හති වැටෙනා තුරු 
ඒ අතරේ හිස ඇලකර 
නුඹ හිනැහෙනු දකිනා සඳ 
මහඳ අඳුරු ගඳකිළිගෙය 
එකම ප්‍රදීපයක් වගෙයි 

මෝරන කළුවර අහසේ 
දිළිසෙන තරුකැටවල හැඩ -
-වැඩ දමනා මහද ගැබට 
"ඉස්කෝලේ ලොකු අයියේ "
කියලා නුඹ හීන්සැරේ 
කොඳුරන හඬ සැරින්සැරේ 
තරු වලටත් එහා තියෙන 
ඈත ලෝකෙකින් වාගේ 
පන්සාළිස් වසක් ගියත් 
අද ඊයේ වගෙ ඇසෙනවා. 

පාවෙලා  ගිය  කාලයේ දුර  ඈත  සුසුමන්  තාම    සුවදයි 
රෑ වෙලා හඳ කුටිය අසබඩ ඔබෙ සිනා පුන්කැළුම් පායයි 
                                       මීට-ඉස්කෝලේ ලොකු අයියා 


2012/08/07

ගුවන්විදුලි නාට්‍ය

යකාගේ ව0ගුව මතකද ?
මම පොඩිකාලේ මට මතකයි අපේ ගෙදරට ලයිට් තිබුනෙ නෑ .(ලයිට් කියන්නේ විදුලිබලය හොදේ. )ඉතින් ඒ  හින්දම ටෙලිවිශොන් එකක් තිබුනෙත් නෑ. මන් ඉතින් පොලොන්නරුවෙ බයියෙක් නොවැ. කොහොම වෙතත් ඒ අඩුපාඩුව මැකෙන්නත් එක්ක අපේ ගෙදර තිබුනා රේඩියෝ එකක්.එකක් නෙමෙයි දෙකක්ම තිබුනා ..එත් අනික තිබුනේ අත්තම්මගෙ කාමරේ ..ඒක අල්ලන්නවත් තහනම් අපිට. මම මේ කියන්නෙ 94-2000 අතර කාලේ ගැන. ඒකාලේ දැන් වගේ චැනල් මහ ගොඩක් තිබුනේ නෑනෙ. වෙළද සේවයයි ,,ස්වදේශීය සේවයයි ..නමුත් වෙනත් චැනල් එකක වුවමනාවකුත් අපිට දැනුනෙ නැත්තෙ දැන් වගේ ඒ දවස් වල රජයේ මාධ්‍ය ආයතන නහය වහගන්නෙවත් නැතුව ආණ්ඩුවෙ රෙදි හෝදන්න නොගිය නිසයි. ඒ ටික වෙනම පෝස්ටුවකින් කතාකරන්න වටිනවා .ඉතින් අපි පොඩිකාලෙ මම මේ රේඩියෝ එකට පිස්සු වැටිලයි හිටියේ .
රේඩියෝ වැඩසටහන් වලින් මන් කැමතිම ඒවා කිහිපයක්ම තිබුනා. ගුරුගේ මැණික් වාසනා උදාව (ඒක මෙහෙයවූයේ ජේෂ්ට නිවේදක ලලිත් එස් මයිත්‍රීපාල මහත්මයා. ),ඊලගට අම්බිගා ගීතයෙන් ගීතය ,,පිබිදෙන ගායක පරපුර ,,ඊටපස්සේ ගුවන්විදුලි රගමඩල ..මේ අතරින් මම කැමතිම වුනේ ගුවන්විදුලි නාට්‍ය වලටයි .

.අපි හැමෝම ඒ දවස්වල රේඩියෝ නාට්‍ය යනකොට ලගට වෙලා අහගෙන ඉන්නවා. වචනයක්වත් මග ඇරුනොත් කියලා බයයි. ඒකයි ලගට වෙලා ඉන්නෙ. ඔන්න ඉතින් එතකොට පප්පා(අප්පච්චි) කෑගහනවා ඈතට වෙලා අහපල්ලා කියලා .මන් ඉස්සර කාලේ ආශාවෙන් අහපු නාට්‍ය ගනනාවක් තිබුනා. හැමදාම රෑ 8.30 ට නාට්‍ය පටන් ගන්නවා. වෙලද සේවයේ ටයිම් බෙල්ට් එක තමයි ඒක ..ස්වදේශීය සේවයේ (ඒකට අපේ අත්තම්මලා එහෙම කීවෙ පළවෙනි සේවය කියලා. එතකොට වෙලද සේවය ගමේ ගොඩේ අය අතර හැදින්වුනේ දෙවනි සේවය කියලයි )නාට්‍ය පටන් ගත්තේ හරියටම අටට. එත් බදාදට ස්වදේශීය සෙවයේ රාත්‍රී ධර්ම දේශනාවක් තියෙනවා. 

ඒ දවස්වල ගුවන්විදුලි නාට්‍යක ගුවන් කාලය වුනේ මිනිත්තු 30යි ..ගුවන්විදුලි රගමඩලේ ප්‍රචාරය වුනේ එක දවසින් ඉවර වෙන ඒකාන්ගික නාට්‍ය. ගොඩක් දුරට පරිවරතන නාට්‍ය තමයි රගමඩලෙන් ප්‍රචාරය වුනේ ..නමුත් ඉතාම නිර්මාණශීලී  ස්වතන්ත්‍ර නාට්‍යත් ප්‍රචාරය නොවුනාම නොවෙයි ..මට මතකයි එක දවසක් ප්‍රචාරය වෙච්චි නාට්‍යක මනුස්සයෙකුට මානසික රෝගයක් වැළදෙනවා ..ඒ රෝගයේ ලක්ශනයක් තමයි කොටියෙක් වගේ කෑගැසීම. ..ඒක හරිම උත්ප්‍රාසජනකයි ..ඒ දවස්වල කොටි කලබල දරුනුවටම තිබ්බනේ ..ඊට පස්සේ මේ මනුස්සයාට ප්‍රතිකාර කරන්න වෙද්‍යවරයෙක් ලගට යනවා. බෙහෙත් කරන්නේ වෙද්‍යවරයාගේ ගෙදර නතර කරගෙන. එහෙ තව වයසක පහේ මනුස්සයෙකුත් ඉන්නවා. කොහොම හරි කාලය ගතවෙනවා.අර රෝගියා දිගින් දිගටම කොටියෙක් වගේ කෑගසමින් ජාතිවාදී ද්‍රවිඩයකුගේ මුවට පුරුදු වචන කියමින් කෑගසනවා.වෙයිද්‍යවරයා උපේක්ෂා සහගතව මුලදී මේ තත්වය ඉවසා සිටිනවා.නමුත් කතාව අවසන් වෙන්නේ වෙයිද්‍යවරයාටත් එම මානසික රෝගයම වැළදීමෙන්. වෙයිද්‍යවරයා සින්හයෙක් වගේ කෑගසමින් සින්හල ජාතිවාදියකුගේ වචන කියමින් මොර දෙන අයුරු අපට ඇසෙනවා.  මෙවනි අපූරු නාට්‍ය ගනනාවක්ම ගුවන්විදුලි රගමඩලෙන් ප්‍රචාරය වුනා. 

ඒකාලයේ ජනප්‍රිය නාට්‍ය ගනනාවකම තිබුනා. එ අතරින් එකක් තමයි යකාගේ වන්ගුව කියන්නේ. එය ,අද්භූත,ත්‍රාසජනක වර්ගයේ නාට්‍යක්. මේ නාට්‍ය නිශ්පාදනය හෝ රචනා කලේ කවුරුන් විසින්ද කියලා ඇත්තටම මට මතක නැහැ. නමුත් මම ඉතාම අශාවෙන් ඒ නාට්‍ය රසවින්දා. යකාගේ වන්ගුව අහලා ඉවරවුනාම ගේ ඇතුලේ ඇවිදින්නත් මම හරි බයයි. මුවන්පැලැස්ස කියන්නේ ලන්කාවේ එදා මෙදා තුර ජන්ප්‍රියම ගුවන්විදුලි නාට්‍ය කියලා කිවුවොත් ඒකේ වැරැද්දක් නෑ මම හිතන්නේ. මම මුවන්පැලැස්ස අහනකොට ඒක රචනා කරමින් හිටියේ වික්ටර් මිගෙල් මහත්තයා.ඔහුම තමයි කදිරාගේ චරිතය රගපෑවේ. වික්ටර් මිගෙල්ගේ මරනයෙන් පස්සේ ගැමුනු විජෙසූරිය මහත්තයත් මුවන්පැලස්ස කාලයක් රචනා කෙරුවා. මුවන්පැලැස්සේ පිනාගේ චරිතය වගේම ගුරුන්නාන්සෙගෙ චරිතයටත් හඩ මුසු කලේ එතුමාමයි. ඒ වගේම මුවන්පැලැස්සේ ජන්තු හෙවත් කදිරාගේ කල්‍යාණ මිත්‍රයාගේ චරිතය රගපෑ ශ්‍රි නිමල් පද්මකුමාර මහත්තයත් මුවන්පැලැස්ස රචනා කෙරුවා. ඒ තරමක් මෑතකාලයේදී .

.හ්ම්ම්ම්... බලාගෙන යනකොට මේ පෝස්ටුව මන් හිතුවට වඩා දිග්ගැස්සෙන පාටයි. ඉතින් කතාවේ ඉතිරි ටික ආයෙමත් ඉඩක් ලැබුනු හැටියෙම පොස්ට් කරන්නම් කියල හිතාගෙන ම්න් මේ ටික පබ්ලිශ් කරනවා ඈ ...
...චින්තක ටිකිරිබණ්ඩාර 


2012/08/06

නටබුන්පල්ලාගේ කතා වස්තුව

වී .ඇම් .ධර්මරත්න හෙවත් 
නටබුන්පල්ලාගේ කතා වස්තුව 

මීට වසර හතකට හෝ අටකට කලින් මම පොලොන්නරුවේ පලුගස්දමන මහා විද්‍යාලයේ ඉගෙන ගන්නා කාලයේ තිබුනු උපහාර උත්සවයක් මට තාමත් මතකයි .උත්සවය සන්විධානය කරලා තිබුනේ පොලොන්නරුවේ ගුරුලුගෝමි කුලකය විසින්. ඒ පොලොන්නරුවේ පුරාවස්තූන් රැකබලාගැනීම වෙනුවෙන් වචනයෙන් කිව නොහැකි සේවාවක් ඉටුකල කම්කරුවෙක් වගේම මුරකරුවෙකුත් වූ වී ඇම් ධර්මරත්න වෙනුවෙන් .අද වන විට මම  ධර්මරත්න අයියා පිලිබදව වග තුග කිසිවක් නොදන්නා නමුත් ඔහු හා ඔහුගේ පරම්පරාව පොලොන්නරුවේ පුරාවිද්‍යා නටබුන් අනාගත පරම්පරාවන්ට ඉතිරිකරදීමට දැක්වූ වෙහෙස කැපවීම් සහ පරිත්‍යාගයන් ලියා තැබිය යුතුමයි. මේ ලිපිය ඒ නිසාමයි .

පොලොන්නරුවේ නටබුන් ගුවනින් ගත් ජායාරූපයක් 
ඔහුගේ සම්පූරණ නම චිත්‍ර විචිත්‍ර විනේකබාහු විසේන්ද්‍රි පටබැදිලාගේ මතෙශ්හාමිලාගේ ධර්මරත්න නම් වෙයි. ඔහුගේ සීයා, බාප්පලා ,මාමලා ආදි කවුරුනුත් පුරාවිද්‍යා කැණීම්බිම්වල කම්කරුවන් විදිහට කටයුතු කල අය .1968 අවුරුද්දේ ධර්මරත්නත් පුරාවිද්‍යා කම්කරුවෙක් විදිහට සේවයට එක් වෙනවා .එතැන් පටන් පොලොන්නරුවෙ නටබුන් රැක බලා ගැනීම වෙනුවෙන් ඇප කැප වී කටයුතුකල ධර්මරත්නයන් ගේ ජීවිතකතාව ඉතාමත් අපූරුයි. එදා ගුරුලුගෝමී කුලකය අමතා මේ කම්කරුවා කල කතාවත් අකුරක් නෑර මට තවමත් මතකයි .ඒ මතකය ක්ශයවී යාමට පෙර මේ උත්තුන්ග මිනිසා මෙරට නටබුන් රැකබලා ගැනීම වෙනුවෙන් කල සෙවාව වෙනුවෙන් ඔහු එදා කල කතාව ඇසුරින් නවකථාමය ස්වරූපයෙන් සටහනක් ලියා තබන්නට මම කල්පනා කරනවා. මේ පෝස්ටුව කියවන ඔබ සැමගේම අදහස් මේ පිලිබදව බලාපොරොත්තුවනවා.
චින්තක ටිකිරිබණ්ඩාර.