මඩොල් දුවෙන් ඔබ්බට පැද යන්න.

සිංහලෙන් කියවන අපේ පරම්පරාවේ කිසිවෙකුටත් වික්‍රමසිංහ මහත්තයාගේ මඩොල් දූව පහසුවෙන් මතකයෙන් මැකී යන්නේ නැහැ.උපාලි ගිනිවැල්ලේ ,ජින්නා,පොඩි ගමරාළ, කට්ට කෛරාටික වෙට්ට පිත්තල සුරංචියා, අද්භූත ආගන්තුකයෙක් වූ නාගයා,ගිනි වට්ටියක් හිසින් ගත් මිනිසා, මේ හැමදේම පුංචි කාලේ අපේ සුන්දර සිහින මුද්‍රාවන්.යව්වන සාහිත්‍ය රසිකයන් විදිහට අපේ කියවීමේ තිබහ ඇති කළ ලුණුමිරිස වුනේ මඩොල් දූව. උපාලි සහ ජින්නා ගේ කතාව විසින් ඇති කරනු ලැබූ උත්කර්ශය කොතරම්ද යත් මඩොල් දූව කෘතිය ගෙඩි පිටින් කොපි කරමින් කපුටු දූව නමින් පිටු 40 ඇක්සයිස් පොතක කතාවක් ලිවීමටත් මා පෙළබුනා.

අපේ යොවුන් සාහිත්‍යය කෘති එකතුවේ මුදුන් මල්කඩ මඩොල් දූව බවට විවාදයක් නැහැ.තමන්ගේම නව ලෝකයක් සොයා යන ගැටවරයන් දෙදෙනෙකුගේ අභියෝගාත්මක ජීවන සුවිසැරිය මඩොල් දූවේ පමණක් නොව ඉන්පසුව ලියැවුණු බොහෝ යොවුන් නවකතාවල කතා වස්තුව බවට පත්වුණා.නැත්නම් බොහෝ සෙයින් ඊට සමාන කතා වස්තූන් වුණා.මඩොල් දූවේ සංකල්පීය ආකෘතියෙන් ගැළවීමට නොහැකි වූ යොවුන් නවකතා බොහෝ ගණනක් මා කියවා තිබෙනවා.
මඩොල් දූවට පසුව මා ආශාවෙන් කියවූයේ කුලසේන ෆොන්සේකා ගේ යොවුන් නවකතා. යම් යම් සුවිශේෂීතාවයන් තිබුණා වුවත් රංසිරිගේ සංග්‍රාමය ඇරුණු කල ඔහුගේ තුන් යහළු වික්‍රමය, කල්ලන් දූවේ මුතු කොල්ලය සහ සෝමපුර වීරයෝ වික්‍රමසිංහ සූරීන්ගේ මඩොල් දූ ආකෘතියම වූවා.නමුත් රංසිරිගේ සංග්‍රාමය වෙනස්ම මාතෘකාවක් සාකච්ඡාවට ලක්කරනු ලැබුවා.
සිරිල් පෙරේරා නැත්නම් සිරිල් කොඩිකාර හෝ ඊට කිට්ටුවෙන් යන නමක් හිමි ලේඛකයෙක් ගේ අපූරු නවකතා දෙකක් මට තවමත් මතකයි.ඉන් එකක නම වයිටා. පවුලක දරුවන් කිහිපදෙනෙකුගේ සෙනෙහසට මැදිවුණු
බලු සුරතලෙකුගේ කතාවක්.එහි අවසානය එවක ගැටවරයෙක් වූ මගේ හදවත කම්පනය කළා.ඔහුගේම උත්සාහය උක් දණ්ඩක් වැන්නේ යන නවකතාව ද වෙනමම ඉසව්වක් ස්පර්ශ කළ එකක්.තමන්ගේම නිවසක් තනා ගැනීමේ අරමුණෙන් නොපසුබට වීර්යෙන් කටයුතු කරන තරුණයකුගේ ආත්මාවලෝකනය එහි ගැබ්ව තිබුණා. මේ ලේඛකයා විසින්ම රචනා කරන ලද වරුණ සහ උදාර කියන නමින් තවත් පුංචි කතා පොත් දෙකක් කඳවුර කණිෂ්ඨ විදුහලේ පාසල් පුස්තකාලයේ තිබුනා මට මතකයි.
පාළු දූපත කියන්නෙත් මා දැඩි ආශාවකින් කියවූ පොතක්.ඇත්තටම එහි ලේඛකයා නම් මට නිච්චියටම මතක නැහැ.මෙයත් දූපතක හිරවූ කුඩා කොලු ගැටවුන් දෙදෙනෙකුගේ කතාවක්.නමුත් පාළු දූපතේ සුවිශේෂීත්වය වුණේ එහි අන්තර්ගතයට සරල විද්‍යාත්මක කරුණු කාරනා ඇතුළත් කර තිබීමයි.ඇත්තටම එය ඉතා හොඳ සාහිත්‍යමය ප්‍රවණතාවයකට හරවා ගත හැකිව තිබූ නමුත් එසේ වූවේ නැහැ.යොවුන් විද්‍යා ප්‍රබන්ධ සාහිත්‍යක් අපේ රටේ ගොඩ නැගුණේ නැහැ.
ටී.බී ඉලංගරත්නය අඹ යහළුවෝ. මගේ සිත එතරම් තදින් පැහැරගත්ත කෘතියක් නොවෙයි.ඒ ඇයි කියා පැහැදිලි කරන්නට ත් හේතු සාධකත් මට නැහැ.කොහොම නමුත් එතුමාගේම හපනා. මා ඉතා ආශාවෙන් කියෙව්වා. හපනා කෘතියේ අඩංගු වීර වික්‍රමාන්විත ක්‍රියා වලට මගේ ගැටවර සිත ඇලුම් කළා කියලයි මට හිතෙන්නේ.හැබැයි ඇත්තම කීවොත් නම් හපනා ගැන මට තියෙන්නේ සෙවණැලි මතකයක් විතරයි.ඉලංගරත්නයන් ගේ කෘතිවල කිසියම් සාම්ප්‍රදායික ගතියක් ගැබ්ව තිබුණාදෝ කියලාත් මට හිතෙනවා.දුප්පත් පවුලක් ,පොහොසත් පවුලක්, පොහොසත් පවුලෙන් දුප්පත් පවුලට වෙන හිරිහැර ,අන්තිමේ පොහොසත් පවුල පිරිහෙන හැටි.....මෙන්න මේක අර සාම්ප්‍රදායික රාමුවනේ.
කඳවුර කණිෂ්ඨයේ දී තමයි මම වැඩිපුරම පොත් කියෙව්වේ. ඒ පුංචි පුස්තකාලයේ පැපොල් ගහ කන්දේ අභිරහස කියලා පොතක් තිබුණා මට මතකයි.ඒක මම ආශාවෙන් කියෙව්වා කියලත් මතකයි.නමුත් මොන වගේ කතාවක් ද කියලා හරි, කතුවරයා කවුද කියලා හරි මට හරියටම නිච්චියක් නැහැ.
දොන් පීටර් පියතුමා හරි ඊට සමාන නමක් තියෙන කතෝලික පියතුමෙක් ලියූ විදුහලේ විත්ති. කියන පොතත් හරිම අපූරු වෙනස්ම මානයකින් ලියවුණු යොවුන් නවකතාවක්.ඒ කතුවරයාම ලියූ තවත් අපූරු පොතකින් උපුටා ගත්තු කොටසක් අපේ 5 වසරේ සිංහල පොතේ පාඩමක් විදිහට යොදාගෙන තිබුණා මතකයි.මහා ඝන වනාන්තරයක අතරමං වන ගැටවරයන් තුන් දෙනෙක් පිළිබඳ කතාවක්.

ඇත්තටම අපේ කාලයේ අප කියවූ යොවුන් නවකතා ගැන මේ කතාබහේ මූලික අරමුණ වුණේ අප සියල්ලන් කියවූ යොවුන් නවකතා ගැන විස්තර, ඒ පිළිබඳ අදහස් හුවමාරු කරගැනීමයි.නොදන්නා දේ දැන ගැනීමයි.