දේශප්‍රේමීන් නොවන බැල්ලිගේ පුතාලා වෙතයි.

මුගුරක් අතැතිව මිහිමත සැරිසැරූ පළමු මානවයා ලෙස සැලකෙන්නේ නියැන්ඩතාල් මානවයායි. මුල් කාලයේ මතය වූයේ නියැන්ඩතාල්වරුන් සහ සේපියස්වරුන් කිසිදිනෙක එකිනෙකා මුන නොගැසුනු බවයි. නමුත් පසුකලෙක එම මතය විද්‍යාත්මකව වෙනස් වූයේය. නියන්ඩතාල්වරුන්ගෙ අතින් අනෙකා යටපත් කොට පැවතීමේ කලාව ඉගෙනගත්  මිනිසා පළමුවෙන්ම  තම මුගුර ඔසොවනු ලැබුවේ නියැන්ඩතාල් වරුන්ට එදිරිවමය. 

දේශප්‍රේමීත්වය ඇරඹෙන්නේම තම අනෙකා සංහාරය කිරීමෙනි. දේශප්‍රේමීත්වය වෙනුවෙන් අපි  අපේ අනෙකා වූ දෙමළා සංහාරය කෙරුවෙමු. දෙමළා යනු කවුද ? උහු අපේ අනෙකායි. මෙලෙස දේශද්‍රොහීන් වූයේ අපේ පාසල් බස් රිය පැදවූ නඩරාජා මාමාය. අපේ ගොයම් කපන්නට පැමිණ තුට්ටුවක් සොයාගෙන ගිය ගුණසිංහම්ලාය. ජාතිකතවය යන පටු සාධකය පදනම් කරගෙන දේශද්‍රොහීන් තේරීම නිවැරැදි නම් ලක්ෂ්මන් කදිරගාමර්ද ඒ ගොඩට අයත් විය යුතුය. කලු සුද්දන් වී සුද්දන් මෙරටින් පන්නනට සේනානායකලා සමග එක්වී සිටි දෙමළ කලු සුද්දන් වූ පොන්නම්බලම්ලාද ඒ ගොඩට එක්විය යුතු වෙයි. 

දැන් දේශප්‍රේමීත්වය නව මානයකින් නිර්වචනය කෙරෙමින් තිබේ. රටේ සිදුවන අසාධාරණයන්ට විරුද්ධව හඩ නගන්නා දේශද්‍රොහියෙකි. අයුක්තියට එරෙහිවන්නා දේශද්‍රෝහී අධිරාජ්‍යවාදී පෙරමුණ ශක්තිමත් කරන්නෙකි. 

එහෙත් මේ නව කියවීම අමු අමුවේ අලුත් මතවාදයක් හෝ සංකල්පයක් නොවේ. එය ඉතිහාසික පුනරුච්චාරණයකි. උදාහරණයක් වශයෙන් සිංහල ජාතික ව්‍යාපාරය බ්‍රිතාන්‍ය යුගයේ බිහිවන්නේම සිංහල ප්‍රාග්ධනයේ වර්ධනයට තිබූ තදබල සීමාකම්ද ,තවත් අතකින් සිංහල සුළු ධනේශ්වර කොටස් ව්‍යාපාරික සහ වුර්තීය අවකාශයන් තුළදී මුහුන දුන් සුළු ජනවර්ගවල තරඟකරුවන්ගෙන්  එල්ල වූ බාධාවන් නිසාද ,සිංහල කම්කරුවන්ට ඉන්දීය සම්භවයක් සහිත වතුකම්කරුවන්ගෙන් එල්ල වූ තරගයේ ප්‍රථිපලයක්ද වශයෙනි. 

වර්තමානයේදී සිදුවන්නේ ද  තම ආර්ථික ආයෝජනයන්ගේ විපුල ඵල නෙළාගන්නට බාධා කරන වුන්, අර පැරණි දෙශප්‍රෙමී කෝවේ ලා විනාශ කිරීම සදහා මග පාදා ගැනීමේ කූට උපායයි. හේතුව මුදල් වේ. තම පරම්පරා හතකට සෑහීමට මුදල්, වතුපිටි රැස් කිරීමට ඔවුනට ඉඩදී උන් සමග නිදිවදින්නට අකැමැති අප නිහඩව සිටිය යුතු වේ. නොවෙසේනම් තවත් තේරීමක් තිබේ ,ඒ හර්ද සාක්ෂ්‍ය ගලවා පසෙකට දමා උන් සමග එකට කාබී ඒ මත්තෙහිම වැටී සාමූහිකව රමණයේ යෙදීමයි. ආශ්චර්‍ය එයයි. 

පසු සටහන 
මධ්‍යස්ථ දැක්මක් උදෙසා... 

මෙම පහත  සටහන උපුටා ගනු ලැබුවේ ආචාර්‍ය නලින්ද සිල්වා විසින් දිවයින පුවත්පතට මේ වසරේ ජනවාරි මාසයේ ලියන ලද ලිපියකිනි 

“දෙමළ ජනයාට දෙමළ වීම නිසා මෙරට සිදුවී ඇති අසාධාරණයක් නැත. මුළු ලෝකයේම මෙරට වාසය කරන දෙමළ ජනයා තරම් වරප‍්‍රසාද ලබන “සුළු ජන” කොටසක් නැත. දහතුන්වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සිංහල උරුමය නැතිකිරීම සඳහා ඉන්දියාව ඇටවූ උගුලක් වේ. සිංහල බහුතරය එයට විරුද්ධ වෙති. එය සම්මත වූයේ ගිනි මැළ මධ්‍යයෙහි ය. එය අහෝසි කිරීමට හැකි නම් එය කළ යුතුය.

සිංහලයන්ට එරෙහිව දෙමළ ත‍්‍රස්තවාදය යොදා ගනිමින් ගෙනගිය ව්‍යාපාරය නන්දිකඩාල් කලපුවේදී හමුදාමය වශයෙන් පරාජය කෙරිණි. හමුදා මෙහෙයුම් ද දේශපාලන ක‍්‍රියාමාර්ගයකි. අපේ රණවිරුවන් සටන් කළේ ඊළමට විරුද්ධව පමණක් නොවේ. දහතුන මඟින් කළ බලය බෙදීමට ද විරුද්ධව ඔවුහු සටන් කළහ. නන්දිකඩාල් ජයග‍්‍රහණයෙන් පසු දහතුන දේශපාලනිකව අහෝසි විය. එහෙත් එය තවමත් නීතිය වෙයි.
 අප කළ යුතුව තිබුණේ නන්දිකඩාල් ජයග‍්‍රහණයත් සමඟ දහතුන්වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය නන්දිකඩාල් කලපුවටම විසිකර එය අහෝසි කිරීමට දහනව වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් ගෙන ඒම ය. එදා එය කළ හැකිව තිබිණි. අද යම් හේතූන් නිසා එය කළ නොහැකි නම් එහි ඇති සිංහල විරෝධී වගන්ති ඉවත් කිරීමට ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් ඉදිරිපත් කළ යුතුය. එසේ නැතිව දහතුනෙන් එහාට යමක් ගැන කතාවක්වත් නොකළ යුතුය. එසේ කිරීම රණවිරුවන්ගේ ජීවිත අවයව පූජාවලට කරන ද්‍රෝහිකමකි. ඔවුන්ගේ ජීවිත පූජා නැතිවම දහතුනෙන් එහාට යෑමට තිබිණි. යුද්ධ ජයග‍්‍රහණවලින් දිනාගත් දේ විසිකර ආපසු සාකච්ඡා මේසයට යෑමට සිංහලයන් කැමැති වේ යැයි ඉන්දියාව සිතන්නේද”