බඩගිනි කියා කොයි අම්මගෙ ගෙට යන්ට

බඩගිනි කියා කොයි අම්මගෙ ගෙට යන්ට 

බහ තේරෙන වයසෙදිම අපි අත්තම්මගෙන් කතන්දර අහන්න පුරුදු වෙලා හිටියා. හතර වටින් ගොම්මන් කළුවර කඩාගෙන වැටෙන වෙලාව- සැදෑ අඳුර හෙමින් හෙමින් ඇවිත් අර සුවදායී -නිහැඬි බවෙන් වටපිටාව වෙළාගන්නවා. ගම්වල මිනිස්සුන්ට සැන්දෑව එළඹුම හිතට ගතට අපූරු සහනයක්, සුවයක් .

අඳුර තමයි අපෙ ඇඟපත නිවන්න දෙවියෝ එව්වේ 
හනික යමන් ගාල් වෙන්න පිදුරු ගොඩේ ගෙයි මුල්ලේ. 

අමරසේකරගෙ භාවගීත පොතෙන් උපුටාගත්තු  "යමන් කළුවෙ ගෙදර යන්න" කවි පන්තිය මම මුලින්ම කියෙව්වේ හතරෙ හෝ පහ වසරෙ සිංහල පාඩමකින් .අමරසේකරගෙ වර්තමාන දේශපාලන චින්තනය ගැන නිර්දය විවෙචනයක් මට තිබුණත් කවියෙක් විදිහට ඔහුගේ විශිෂ්ටත්වය නම් මම පිළිගන්නවා. ඒත් එදා දෙමළටයි සිංහලයට යි එකම විදිහට තමයි සොබාදහමත්  අඳුරු රෙද්ද පෙරෙව්වෙ කියන සදාතනික සත්‍ය ඒ කවි පන්තියෙන් අමරසේකර පිළිඅරගෙන තිබුණා. අද ඔහු පෙනී සිටින රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව කාටත් නොදැනෙනෙ තාලෙ මෙය යැයි වරදවා තේරුම් ගනිමින් මුළු මහත් රටටම ඉතිහාසයේ පෙර නොවූ විරූ අඳුරු රෙද්දක් පොරවමින් සිටිනවා. 

හවස ඇදිරි වැටෙනකොට කඩි ගුලක් තරමට නැතත් තරමක කඩිමුඩියක වෙළිලා තිබුණු ගම හෙමින් හෙමින් නිස්කාන්සුවෙ නිවෙනවා. ..සී..ත..ල.බලන්න කවමදාකවත් නගරයක ඔය ලක්ෂණය දකින්න පුළුවන්ද කියලා. හැබැයි මම මේ කියන්නේ නගරය=අපාය ..ගම =දෙව්ලොව කියලා නෙමෙයි. ලංකාවෙ වැඩවසම් ක්‍රමයෙ අතිශය අසාධාරණ වැඩවසම් ලක්ෂණ වල නටඹුන් තවමත් ගමේ දකින්න තිබෙනවා ඉදහිට.නමුත් සොබාදහම තාමත් අපේ පූර්වජයින්ගේ කාලයෙ සෙනහසම අපට ලබාදෙනවයි කියලා තේරුම් ගන්න නම් ජීවිතේ පුංචි කාලයක් හරි ගමේ ජීවිතය අත්දකින්න ඕනෙ. හැබැයි, ඒ හැගීම් ගමේ ජීවත් වූ පමණින් ප්‍රවේණිකව උරුම වන දෙයකුත් නොවෙයි.ඒ  බුද්ධි පරිපාකයද ,නැත්නම්  අපොස උ.පෙළ පෙනී සිට විශ්ව විද්‍යාලයට ඇතුළ් වුවහොත් පමණක් උරුම වන සංවේදනාවක්ද ,නැත්නම් සේකර කීවා සේ ..........

ඇවිඳ ලදු දෙණි  කැලෑ බිම්වල
 රැගෙන විත් තුන්හිරිය පන් කොළ
යොදා කුකුළ් සායම් රතු හා කොළ 
වියා නෙක් විසිතුරු රටා පැදුරු 
රටාවක් බව මේ මහා විශ්වය 
කුඩාකල සිටම මට කියා දුන් .....

සමීපතමයින් ජීවිතයේ පංගුකාරයන් වී සිටීම ද කියා හරියටම කියන්නේ කොහොමද ?

සැන්දෑ කළුවර හරියට සර්පයෙක් බඩාගානවා වගේ මහපොළව හෙමින් හෙමින් වහගන්න වෙලාවට වචන වලට නැගිය නොහැකි නිරාමිශ සතුටක් හිතට දැනිලා තියෙනවා මට, ඒ පුංචි සන්දියේදි. පුංචි උන් වෙච්ච අපට හැන්දෑව සතුටක්. කැමතිම ජවනිකාවක් තව ටිකකින් පටන් ගන්නවා. බුදුන් වැදලා ඉවර කරලා අත්තම්මා ඉස්තෝප්පුවට ගාටනවා. එහි එළිපත්තෙ ඈදිගන්නවා, උන්දැලා කීවෙ එහෙමයි. ඕන්න අපි පොඩිවුන් රැළ පොකුරු ගැහෙනවා අත්තම්මා වටේ. චිමිනි ලාම්පුවෙ එළිය කළුවර ඈතටම එළවලා දැම්මේ නැහැ. අද ලංකාව වටේටම විදුලි බලාගාර තියාගෙනත් පාඨලී ඇමතිතුමාටත් කළුවර සම්පූර්ණයෙන්ම එළවලා දාන්න බැරිවෙලා තියෙනවා. නමුත් පොඩි වෙනසක් තියෙනවා. චිමිනි ලාම්පුවෙ එළියෙන් රැය ගෙවා දමන කාලෙ අපට රැය සහ දහවල අතර සොබා නීතීයේ වෙනස් කම් අඳුනා ගන්න ඉඩක් තිබුණා. නමුත් පාඨලී ඇමතිතුමාලා අද අපි විසින්ම නිපදවාගත්තු නීති පණවමින් රැය සහ දහවලේ වෙනසක් නැතෙයි තහවුරු කරන්නට උත්සාහ කරමින් සිටිනවා. දහවලටත් එළිබහින සුදුවෑන් එහි එක් සලකුණක්. 

අත්තම්මා අපට බොහෝ කවි කතා කියා දී තිබෙනවා මෙවැනි සැදෑ සමයන් ගණනාවකදී. මට මතක් වෙනවා එහෙම කවියක්. 

මල්ලියි මමයි තනි පාරෙ යන කලට 
බඩගින්නක් ආවයි අපි දෙන්නාට. 
බඩගිනි කියා කොයි අම්මගෙ ගෙට යන්ට 
යමන් මලේ අම්මා වැළලූ තැනට 

අම්මාගේ වියෝගයෙන් අසරණවූ දරුවන් දෙදෙනෙක් ගැන අපූරු කතාවකුත් අත්තම්මා ඊට එක්කරනවා.ඇයගේ ඇතැම් වර්ණනාවන් වල අතිශයෝක්තීන් බහුලයි. ඒත් කුඩා කල අප විදින්නට කැමති වූ රසය ඒ වර්ණනාත්මක විස්තරයින්ගේ අඩුපාඩුවක් නැතිව තිබුණා. අත්තම්මා අපට කීවෙ යන්නට එන්නට තැනක් නැතිවූ සොහොයුරන් දෙදෙනා අම්මාගෙ සොහොන පාමුලට ගිය පසු ඇගේ වළ මත සරුවට වැඩී තිබූ පැණි දොඩම් ගසක ගෙඩි පිරී තිබුණු බවයි. අර අසරණයින්ගේ කුසගින්න නිවන්නේ අම්මාගේ වළ මත වැඩී තිබූ පැණි දොඩම් ගසයි. අම්මාගේ නොසිදෙන  ආදරයත්, සොබාදහම අප වෙනුවෙන් සියල්ල වෙන් කර තිබෙන අයුරුත් ඒ කතාවෙන් අපූරුවට කියවෙන බව කුඩා අපට තේරුණේ බොහෝ කාලයක් ගතවූ පසුයි. 

එහෙත් අද තිබෙන්නේ එදා ලංකාව නොවෙන නිසා බඩගිනි කියා අම්මාගේ සොහොන වෙත යාම නිරර්තක කටයුත්තක් වෙලා. මේ අතිසීග්‍ර සමාජ පරිවර්තනයන් 77 ට ලඝු කරන්නට නොවෙහෙසී මදක් එපිටට කල්පනා කර බැලූ විට 94 දිත් අම්මාගේ සොහොන වෙත යන දරුවෙකුට පැණි දොඩම් කන්නට හැකියාවක් තිබූ බව මතක් කරගන්නට අපහසු නැහැ.